Filharmonia Monachijska

Znajomość z muzyką Lutosławskiego monachijczycy zawarli dzięki cyklowi koncertów „Musica viva”. Na początku 1961 roku w cyklu tym Koncert na orkiestrę wykonali miejscowi filharmonicy pod batutą Fritza Riegera. Pięć lat później kompozytor pojawił się w Herkulessaal osobiście, dyrygując chórem podczas prezentacji Trzech poematów Henri Michaux. Organizatorzy „Musica viva” włączali jego muzykę do programów tej serii jeszcze w latach 1970, 1976 i 1985 – w tym ostatnim przypadku zapraszając go na koncert autorski, w czasie którego zadyrygował m.in. III Symfonią.

W listopadzie 1984 roku Monachijska Filharmonia chciała zamówić u Lutosławskiego koncert na dwa fortepiany, ale spotkała się z odmową. Parę lat później orkiestra mogła jednak poszczycić się „lutosławską” premierą. W styczniu 1990 roku wykonała bowiem jako pierwsza jego quasi-koncert skrzypcowy o dość niezwykłej genezie i formie. Dzieło powstało z połączenia utworu istniejącego od pięciu lat oraz dwóch nowych, mających wówczas swoją premierę: Anne-Sophie Mutter oraz Filharmonicy Monachijscy pod batutą Lutosławskiego zaczęli zatem wspólny występ od Partity w nowym wówczas opracowaniu na skrzypce z orkiestrą; następnie solistka, odłożywszy skrzypce, wysłuchała wraz z publicznością ukończonego ledwo trzy miesiące wcześniej Interludium, po czym znów sięgnęła po instrument i zagrała Łańcuch II.